Η καταστροφική βόμβα…
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
28η Οκτωβρίου 1940: Η Ελλάδα παρασύρεται σε πόλεμο με την Ιταλία. Τους μήνες του μετώπου θα διαδεχτούν τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Η πρώτη πενταετία του 1940 αποτελεί σταθμό στη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας.
Οι Έλληνες ήταν έτοιμοι ψυχικά για τις δύσκολες ώρες που θα ακολουθούσαν. Ο μεγάλος πόλεμος είχε πλήξει ήδη την Ευρώπη περισσότερο από ένα χρόνο, οπότε τα μαύρα σύννεφα έφταναν στην χώρα μας...
Για όλη αυτήν την περίοδο του πολέμου, έχουν γραφτεί και ειπωθεί δεκάδες ιστορίες. Με αφορμή την Επέτειο του ΟΧΙ, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό από την οικογένεια της γιαγιάς μου όπως μου το διηγήθηκε η ίδια και πάντα το θυμόταν με συγκίνηση. Μια ιστορία τραγική, όπως όλες εκείνης της εποχής, που με στοιχειώνει κάθε χρόνο αυτές τις ημέρες.
Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος του 1942. Οι Γερμανοί είχαν ήδη εισβάλλει στην πατρίδα μας. Οι Έλληνες υπέφεραν από τις κακουχίες, πείνα, δυστυχία, βασανιστήρια και εκτελέσεις των αντιστασιακών.
Μια μέρα στην περιοχή πίσω από τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θεσσαλονίκης, σε κάποια από τις γειτονιές που κατοικούσε η πολυμελής οικογένεια της γιαγιάς μου, άρχισαν ξαφνικά να πετούν ψηλά στον ουρανό εγγλέζικα αεροπλάνα και να βομβαρδίζουν την περιοχή. Οι σύμμαχοί μας Εγγλέζοι βλέποντας τον σταθμό του ΟΣΕ, κατάλαβαν πως ήταν γερμανικό στρατόπεδο. Με αυτό το φρικτό λάθος, έσπειραν τον θάνατο, την καταστροφή…
Στο πατρικό σπίτι της γιαγιάς μου, όλοι ήταν έντρομοι και αμέσως βγήκαν έξω για να πάνε να κρυφτούν σε ένα όρυγμα, ώστε να προστατευθούν. Και εκείνη την στιγμή συνέβη το μοιραίο… Η αδερφή της γιαγιάς μου, νέα κοπέλα 21 ετών, μοδίστρα στο επάγγελμα και μόλις είχε αρραβωνιαστεί, πάνω στον πανικό της, πήρε στα χέρια της την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και με λυγμούς φώναξε: «Άγιε μου Γιώργη βοήθησέ μας!». Τότε καρφώθηκε στην πλάτη της μία εμπρηστική βόμβα, την έκαψε κυριολεκτικά και έμεινε ένα κομμάτι κάρβουνο… Τα θραύσματα της βόμβας έκαψαν της γιαγιάς μου τα πόδια από τους γλουτούς μέχρι κάτω, κάηκε του αδερφού της το πρόσωπο και το πιο λυπηρό, ορμώντας ο πατέρας της να «τραβήξει» τη βόμβα από την πλάτη της κόρης του, έχασε τον αντίχειρά του… Μεγάλο δράμα…
Τραγωδία… Όλη η οικογένεια αλλά και οι άνθρωποι από τα γειτονικά σπίτια, βγήκαν στον δρόμο και πήγαιναν με τα πόδια στο νοσοκομείο. Άλλους τους έσερναν, άλλοι έκαναν κουράγιο και περπατούσαν με δυσκολία.
Με το πέρασμα του χρόνου, θεραπεύτηκε η γιαγιά μου και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, αλλά το πλήγμα για τον άδικο χαμό της μεγάλης κόρης ήταν τεράστιο… Ψυχολογικά δεν το είχε ξεπεράσει η γιαγιά μου, αναρωτιόταν γιατί να σημαδευτεί σε αυτήν την τρυφερή ηλικία των 15 ετών. Την ταλαιπώρησε χρόνια και χρόνια αυτό το θέμα.
Δεν ξέρω, σίγουρα περνάμε τώρα μια πολύ δύσκολη εποχή, αλλά αυτά τα δεινά που πέρασε η γενιά των παππούδων και των γιαγιάδων μας, δεν συγκρίνονται με τίποτα! Εμείς οι νεότεροι ακούμε με δέος αυτές τις τραγικές ιστορίες, προσπαθούμε να φανταστούμε πώς ήταν τότε, αλλά αν δεν ζήσει κανείς αυτά τα γεγονότα δεν μπορεί να τα νιώσει σε βάθος…