Φύκια για μεταξωτές κορδέλες !!!...
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Την περασμένη εβδομάδα παρακολούθησα στον ΑΝΤ1 την πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης σειράς των Ρήγα-Αποστόλου «Τρίχες». Αν κάτι με άγγιξε περισσότερο, γέλασα πάρα πολύ και ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου να παίζει, ήταν η σκηνή όπου υποψήφιοι νέοι με σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου, με μεταπτυχιακά και γνώση ξένων γλωσσών, περίμεναν στην ουρά με αφορμή την αγγελία εργασίας για εμφανίσιμο βοηθό σερβιτόρου, ώστε να μιλήσουν με τον υπεύθυνο προσωπικού της γνωστής επιχείρησης καφεστίασης «Mikel», που βρίσκεται απέναντι από το κομμωτήριο των πρωταγωνιστών της σειράς. Εντυπωσιάστηκα για άλλη μια φορά με την ικανότητα των συγγραφέων να αφουγκράζονται τους κραδασμούς της εποχής και τον τρόπο που προσεγγίζουν θέματα από τη showbiz και την κοινωνία μέσα από την καυστική τους σάτιρα!
Εδώ που τα λέμε, τη σήμερον ημέρα η διαδικασία για να εργαστεί ένας νέος στον κλάδο της καφεστίασης, τείνει να θυμίζει τις εξετάσεις για πρόσληψη στο Δημόσιο μέσω ΑΣΕΠ.
Οι επιχειρηματίες θέτουν στις αγγελίες ως προϋπόθεση για συνεργασία, οι υποψήφιοι συνήθως ηλικίας 18-30 ετών να είναι έμπειροι. Πότε να προλάβει να αποκτήσει ένα νεαρό άτομο τόση πείρα όση απαιτούν και πόση πείρα χρειάζεται πια για να είναι κανείς σερβιτόρος ή βοηθός σερβιτόρου; Δεν θα «σηκώνει» δα κάποιο χειρουργείο, δεν θα κάνει πειράματα σε χημικό εργαστήριο, ούτε θα είναι σε πρεσβεία, υπουργείο ή ακόμη και πωλητής που και οι πωλήσεις θέλουν δημόσιες σχέσεις, γνώσεις, ταλέντο και μεράκι κυρίως, καφέδες θα προσφέρει, εννοείται με ευγένεια και προθυμία! Άλλωστε γεννήθηκε κανείς με την πείρα; Μέσω της τριβής αποκτάται και ευκαιρίες για να την αποκτήσει κάποιος δεν παρουσιάζονται σήμερα σε καθημερινή βάση με την οικονομική κρίση που διάγουμε!
Και να πάμε λίγο παραπέρα; Μιας και στην αρχή του άρθρου γίνεται λόγος για τα «Mikel», ας δούμε πόσο έχει ξεφύγει η κατάσταση! Να διευκρινίσω σε αυτό το σημείο, ότι δεν θέλω να δυσφημίσω τα «Mikel», φυσικά πηγαίνω τακτικά με τις παρέες μου για καφέ λόγω ευχάριστου περιβάλλοντος, εξυπηρέτησης και προσιτών τιμών, αλλά τα χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα σε ότι σχετίζεται με την διαδικασία πρόσληψης προσωπικού, τακτική που ακολουθούν λίγο-πολύ και άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις όπως «Goody’s», «Everest», ακόμη και ταβέρνες μη πρωτοκλασάτες!
Για να εργαστεί κανείς στα «Mikel», πέρα από την εμπειρία ή όχι, πρέπει να περάσει από εκπαίδευση διάρκειας δύο εβδομάδων(!) στη Λάρισα, τόπος που ξεκίνησε η επιχείρηση πριν εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα! Άντε ο σερβιτόρος, αλλά ο βοηθός σερβιτόρου σε τί να εκπαιδευτεί; Είναι πολύ συγκεκριμένα τα καθήκοντά του. Θέλει ντοκτορά για να φτιάχνει τα τραπεζοκαθίσματα, να υποδέχεται και να κατευθύνει τους πελάτες στο σημείο που θα κάτσουν και να τους προσφέρει νερό; Και μέχρι να σε προσλάβουν πρέπει να περάσεις από δύο και τρία ραντεβού, με τον υπεύθυνο ανθρώπινου δυναμικού, τον υπεύθυνο που εκπαιδεύει τους σερβιτόρους και εγώ δεν ξέρω ποιον άλλον! Έλεος!
Έως και σεμινάρια γίνονται πλέον για αυτόν το σκοπό σε επιδοτούμενα προγράμματα για ανέργους. Είναι δυνατόν; Μας πασάρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες;
Και απ΄ότι πληροφορήθηκα νεοσύστατη αντίπαλη επιχείρηση εξ Αθηνών που θα ανοίξει για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, υπάρχει το ενδεχόμενο να εκπαιδεύεται το προσωπικό της στην Αθήνα, υποχρεώνοντας τον υποψήφιο αν έχει συγγενή ή φίλο να τον φιλοξενήσει στην πρωτεύουσα, αλλιώς θα πρέπει να πληρώνει ξενοδοχείο!
Άντε και έχει συγγενή, σε αυτήν την φρικτή κρίση έχει τη δυνατότητα ο άνθρωπος να αναλάβει τη διαμονή και σίτιση του ενδιαφερόμενου; Γελοιότητες, δηλαδή τρέχα-γύρευε! Και αφού σε κάνουν κόσκινο στις ερωτήσεις κρίσης και γίνουν τα νεύρα σου τσατάλια και κρόσια μαζί, σε φέρνουν σε ένα τέτοιο σημείο, ας όψεται η ανάγκη, που να μην έχεις κουράγιο να ρωτήσεις το αυτονόητο: «Τι μισθό θα παίρνω;» Έχεις τον φόβο να σε κακοχαρακτηρίσουν κι αν τολμήσεις να ρωτήσεις, ξέρω εκ των προτέρων την απάντηση, «Αυτό θα το συζητήσετε με το λογιστήριο», με ξινό ύφος, μούτρα μέχρι κάτω και απορία γιατί τόλμησε κάποιος να ρωτήσει αυτό το σημείο της υπόθεσης, που πάντα κάνει «τζιζ»!!!... Ε ρε εποχή της γενιάς των 700 ευρώ, που είσαι;
Συμπέρασμα: Βρήκαν την άγια τους χαρά, βούτυρο στο ψωμί των εργοδοτών η κρίση! Χαράς ευαγγέλια, με καρότο και μαστίγιο, μας «κανονίζουν», κανονικότατα!!!... Για άλλη μια φορά κλείνοντας, RESPECT κύριοι Ρήγα-Αποστόλου, για την αναφορά to the point στο μείζον θέμα της ανεργίας που αφορά κυρίως εμάς τους καταταλαίπωρους, σημερινούς νέους !
Όλο το «θεάτρο» των καφετζήδων, χαχαχα, παίζεται για να αποκτήσουν image στην αγορά και να συζητιούνται από όλους, καθαρά γελοία Αμερικανικά του… .πισινού συστήματα!!!
Καιρός λοιπόν να απλουστεύσουν τη διαδικασία πρόσληψης απλών, απλούστατων θέσεων εργασίας έως ότου ξημερώσει κάποια καλύτερη ημέρα, όπου θα βρίσκει ο καθένας μας την δουλειά που του ταιριάζει οπότε και θα αποδίδει καλύτερα!
Ουυυυφφφφ, τα είπα και ηρέμησα!!!!!!!.....