Μάνα είναι μόνο μία !!!...
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Την Κυριακή 10 Μαΐου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας. Όπως αναφέρουν οι ιστορικές πηγές είναι ημέρα εορτασμού της μητρότητας και ευχαριστιών προς την μητέρα, με αρχαιοελληνική προέλευση. Στην σύγχρονη εποχή, η αμερικανίδα Άννα Μαρία Ριβς Τζάρβις ήταν εκείνη που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή όλων των μητέρων.
Έτσι, οι αγώνες της ευοδώθηκαν στις 9 Μαΐου του 1914, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Αν και η γιορτή αυτή καθιερώθηκε για να γιορτάζεται η μητέρα σαν έννοια, το εμπόριο και η διαφήμιση, ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι η πιο εμπορική για λουλούδια, γλάστρες και εποχιακά φυτά σε διεθνές επίπεδο.
Προσωπικά είναι ίσως η μόνη, αν όχι η μόνη, από τις λίγες γιορτές που μου αρέσουν σε σχέση με τις τόσες που έχουν καθιερωθεί ως παγκόσμιες ημέρες στο ημερολόγιό μας (π.χ. Ημέρα της Γυναίκας, Ημέρα των Ερωτευμένων κ.λ.π.), διότι όπως και να το κάνουμε μάνα είναι μόνο μία!
Τι να πει κανείς και τι να γράψει για αυτό το πολυαγαπημένο, ιερό πρόσωπο! Η μητρότητα είναι δώρο του Θεού προς το ανθρώπινο γένος και ιδιαίτερα προς το γυναικείο φύλο. Στις μητέρες μας οφείλουμε τα πάντα, την ύπαρξή μας! Η σχέση μητέρας - παιδιού , είναι μια σχέση που ότι κι αν υποστεί , δεν πρόκειται να χάσει την δύναμή της. Η μάνα ταυτίζεται με την αφοσίωση, την αγάπη, την θυσία, την αυταπάρνηση! Η αγκαλιά της είναι το καλύτερο καταφύγιο! Ξέρει να συγχωρεί και να υπομένει. Στέκεται στο πλευρό μας συνέχεια. Από την στιγμή που ερχόμαστε στην ζωή, είναι το πρώτο πρόσωπο που θα αντικρίσουμε και το ίδιο αυτό πρόσωπο θα καταβάλλει τα μέγιστα στην αγωγή και κοινωνικοποίησή μας. Είναι το Α και το Ω, ο πρωταρχικός φορέας για να αναπτυχθούμε, να ολοκληρωθούμε και συνεπώς να προσαρμοστούμε στην κοινωνία. Είναι δίπλα μας, ξενυχτάει στο προσκέφαλό μας, αφοσιώνεται ολοκληρωτικά, από τα πρώτα μας βήματα, στις παιδικές αρρώστιες μας, αργότερα στα μαθητικά χρόνια μέχρι και να μεγαλώσουμε. Πάντοτε πλάι μας!
Είναι εκείνη που δεν περιμένει ανταπόδοση στα μητρικά ένστικτά της, όταν στην άπλετη και αγνή αγάπη προς το παιδί της, δεν υπάρχουν κερδοσκοπικά στοιχεία και η ίδια δεν αποβλέπει σε τίποτα, παρά μόνο στο καλύτερο για τα παιδιά της, τα εμπνέει με σωστή νοηματοδότηση της ζωής τους. Η παρουσία της γεμίζει, ομορφαίνει το σπίτι. Μας συναρπάζει με την νοικοκυροσύνη της! Κατευθύνει, αγχώνεται, πασχίζει για την ευτυχία των παιδιών της συνέχεια, ώστε να μην τους λείψει τίποτα. Για εκείνη είμαστε, ακόμα και μεγάλοι, τα μωρά της κι ας θυμώνουμε. Ανέχεται τα νεύρα μας, τις γκρίνιες μας, χτυπάμε εμείς και πονάει εκείνη, χαίρεται ειλικρινά με τις χαρές μας, πρώτη να μας υπερασπιστεί όταν μας κατατρέχουν οι άλλοι. Ακλόνητη, βράχος σε όλα, παρά τις σκοτούρες της, παρά τις κακοτοπιές της ζωής της, παρά τα καθημερινά της βάσανα, είναι εκεί πάντα να μας ακούσει, να μας γαληνέψει, να μας ηρεμήσει, να μας αγκαλιάσει, να μας χαϊδέψει τα μαλλιά, να προσπαθήσει να δώσει λύση σε κάποιο πρόβλημά μας, να μας εκφράσει την αγάπη της, να μας δώσει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε κι εμείς να πατάμε στα πόδια μας!
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε μια ιστορία που τονίζει την θυσία της μάνας, ίσως κάποιοι να την γνωρίζουν: Κάποτε ένας γιος γνωρίζει μια κοπέλα την οποία την ερωτεύεται, την αγαπάει και θέλει να την κάνει γυναίκα του. Εκείνη δεν συμπάθησε και δεν είδε με καλό μάτι την αγάπη του συντρόφου της για την μάνα του και πάντα είχε ένα φθόνο και μια ζήλια για εκείνη. Η μητέρα του το γνώριζε, αλλά έδωσε την ευχή της στο γιο για να την πάρει. Όταν εκείνος την ζήτησε σε γάμο, η γυναίκα, του ζήτησε σαν γαμήλιο δώρο, να φέρει σε μια πιατέλα την καρδιά της μάνας του. Εκείνος τρελάθηκε με την επιθυμία της, σκέφτηκε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το κάνει αλλά ήταν τρελός από έρωτα και πάθος για εκείνη. Η μάνα του τον έβλεπε που ήταν στενοχωρημένος και προσπαθούσε να μάθει τι του είχε συμβεί. Με τα πολλά εκείνος της εξηγεί την κατάσταση και η μητέρα για χάρη του γιου της προθυμοποιείται να το κάνει. Με μαύρη καρδιά ο γιος παίρνει την καρδιά της μάνας του, την βάζει σε μια πιατέλα και ξεκινάει για το σπίτι της κοπέλας του. Στον δρόμο κάποια στιγμή σκοντάφτει, πέφτει χάμω, η πιατέλα πέφτει στο χώμα μαζί με την καρδιά και ξαφνικά ακούει : «Γιε μου είσαι καλά; Χτύπησες; Πονάς; » Αυτό τα λέει όλα!
Χρόνια πολλά στις μητέρες όλου του κόσμου! Να είναι πάντα γερές, δυνατές, κοντά μας κι εμείς να τις αγαπάμε και να τις χαιρόμαστε!