Σωστή εκπαίδευση και εμπειρία οι παράγοντες της καλής οδικής συμπεριφοράς
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τραγικό τροχαίο δυστύχημα που σημειώθηκε στο 83,7 χλμ της Ε.Ο. Αθηνών-Λαμίας το απόγευμα της Κυριακής και κόστισε τη ζωή σε τέσσερις ανθρώπους - ανάμεσά τους ένα παιδί μόλις 2,5 χρονών-, είναι ένα γεγονός που σοκάρει την κοινωνία -μαζί με την περίπτωση του Παντελή Παντελίδη- και σοκάρει ακόμη πιο πολύ λόγω του συγκλονιστικού οπτικοακουστικού υλικού που είδαμε στις οθόνες μας.
Βέβαια είναι ένα φαινόμενο που δυστυχώς συμβαίνει καθημερινά, διότι εκτός από τα δύο περιστατικά (Παντελίδη και το προχθεσινό) τον τελευταίο χρόνο είχαμε 1.800 νεκρούς από τροχαία δυστυχήματα, χώρια οι τραυματίες και οι παραπληγικοί. Μην ξεχνάμε επίσης πως υπάρχει χειρότερη μορφή θανάτου, είναι αυτή που ένας άνθρωπος βρίσκεται σε κώμα από μία τέτοια αιτία και παλεύει να κρατηθεί στη ζωή…
Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές και ξεκάθαρο είναι πως επιτέλους είναι καιρός να αντιμετωπιστεί σοβαρά και υπεύθυνα από την πολιτεία σαν εθνικό το θέμα της παιδείας ως προς την οδική συμπεριφορά.
Πάνω απ’ όλα έχει φταίξει η υπερβολική ταχύτητα. Δεν μιλάμε εδώ για ασφαλή οδήγηση, αδιάψευστος μάρτυρας το βίντεο-ντοκουμέντο που ήταν ο οδηγός της τροχαίας και των πραγματογνωμόνων. Και τα λάστιχα. Δεν μπορεί να έχεις ένα όχημα σαν αυτό και να μην αλλάζεις συχνά τα λάστιχα, που είναι ένας συνδυασμός χρόνου και χιλιομέτρων, maximum μέχρι τα πέντε χρόνια υπό νορμάλ συνθήκες χρήσης η αλλαγή λάστιχου.
Η υπόθεση αυτή δεν σκοτώνει μόνο ανθρώπους, σκοτώνει και τη χώρα μαζί γιατί αυτό είναι ένα τεράστιο κόστος, μιλάμε δηλαδή για γενοκτονία, όταν σε αυτά τα τροχαία δυστυχήματα θρηνούμε συχνά ανθρώπους 15-29 ετών όλων των κοινωνικών ομάδων και κακώς αντιμετωπίστηκε το θέμα ταξικά. Όταν εδώ και 65 χρόνια, οι άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους ή την καταστρέφουν, δεν γεννούν παιδιά συγκριτικά με παλιότερες εποχές που έκαναν πάνω από δύο παιδιά, φτάσαμε να λέμε ότι έχουμε πάνω από 1.000.000 ελληνόπουλα αγέννητα.
Όταν εκπαιδεύεσαι αποκτάς εμπειρία. Πρέπει να μπει επιτέλους ένα όριο για όποιον θέλει ώστε να αποκτήσει ένα τέτοιο υπέρ-αυτοκίνητο και το όριο μπαίνει με την ανάλογη εκπαίδευση.
Δεν υπάρχει παιδεία ούτε από τα σχολεία ούτε από την οικογένεια γιατί οι βάσεις μπαίνουν από την οικογένεια πρωτίστως, από τη στιγμή που τα παιδιά επιβιβάζονται στο αυτοκίνητο και βλέπουν τη συμπεριφορά του γονιού απέναντι στους άλλους οδηγούς, αλλά και από τη μύησή τους σε τόσο γρήγορες ταχύτητες μέσα από τα ανάλογα ηλεκτρονικά παιχνίδια σε τόσο μικρή ηλικία.
Η πιο απελπισμένη στιγμή ενός γονιού είναι ο θάνατος του παιδιού του. Επομένως είναι ανοησία, απερισκεψία, δείγμα έλλειψης αυτοεκτίμησης όταν δεν προστατεύουμε τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα.